door Mariola Dirkzwager | apr 22, 2023 | Poëzie
De stilte valt in stof uiteende ruimte om te levente groot voor mij alleen. De dagen dromen voorbijin woorden mooier dan de mijnewaardoor het lijkt of ik verlies. Uit de troost van rituelenhet verlangen los te latenondanks de vragenweef ik draden vol gedachteneen...
door Mariola Dirkzwager | jan 26, 2023 | Poëzie
Later als ik groot ben,wil ik wentelend in weerstand,vanuit de kracht van mijn bestaan,na jaren van intens verweren,zegevierend blijven staan. Later, als ik groot ben,wil ik ongeremd beminnendvanuit het vuur van mijn bestaan,na jaren van intens verkennenongetemd ten...
door Mariola Dirkzwager | dec 30, 2022 | Poëzie
Mensen die horen bij plaatsen waar ik niet meer kom, verschoten foto’s verscholen in mijn gedachten. Van een aantal ken ik de namen, over anderen de verhalen. Alle fasen, nieuwe vrienden die ik maakte terwijl ik anderen vergat. Een gevoel verborgen in een...
door Mariola Dirkzwager | dec 4, 2022 | Poëzie
Als ik het altaar ontruimbesluit dat herinneren geen leven is, je zelfs uit mijn geheugen wis.Hoe zou dat dan voor jou zijn? Als ik niet zou blijven wachtentot mijn leven weer begintberusten niet laat voelen als vergeten maar als mezelf vergeven.Hoe zou dat dan voor...
door Mariola Dirkzwager | nov 20, 2022 | Poëzie
Sterker dan het verlies zijn de verhalen die we samen maaktendansend in het heden, zonder het besef van tijd, handen in handen gevouwen, de zon op ons gezicht. Sterker dan de verhalen zijn de gedachten aan wat we samen waren, de lijnen van jouw leven ook in ons...
door Mariola Dirkzwager | nov 20, 2022 | Poëzie
We planten bomen zonder wortels om maar niet te hoeven aarden. Voeden hoop met kleine druppels water langs de vage voegen van de tijd. In het land waar we ooit veilig waren. Een stem maant tot rust. Ik denk de dagen achteruit om te bepalen waar ik ben. Rituelen...
