door Mariola Dirkzwager | dec 10, 2021 | Poëzie
De stilte van de avond die pretendeert de nacht te zijn,de tijd tussen twee werelden die altijd even hapert. Nu liefde nog twee armen is en samen aan een tafel. Nu de dagen ons nog dragen, niet vervelen. Rituelen eigenhandig breken als we de noodzaak laten gaan....
door Mariola Dirkzwager | dec 10, 2021 | Poëzie
Het is daar dat ik één word metmijn schaduw en slechts de echo van mijn stappen verraadt dat ik meer ben. Het is daar dat woorden zinnen worden, dat het diepst van mijn gedachten de stilte oplost tot een geborgen gefluister. Het is daar waar zicht me laat dwalen en...
door Mariola Dirkzwager | nov 27, 2021 | Poëzie
Ik vergat te zwijgen toen dat kon, in de maalstroom van meningen, hoog op de barricade. Ik vergat de wereld, de delen, de steden, de straten, het tuinpad, mijn thuis. Ik vergat te kiezen wat ik onderweg verloor, een afscheid zonder woorden. De urgentie om te spreken,...
door Mariola Dirkzwager | nov 26, 2021 | Poëzie
Ik jut strand. Korrel voor korrel, tot de bodem is bereikt.Langzaam stijgt het water. Wordt zee weer vaste land.En vaste land weer zee.Waar ik onverschrokken stondraak ik onder water. Ik jut strand. Waterzakken vol.De zee weer op zijn plek.Ik wring het zout mijn ogen...
door Mariola Dirkzwager | nov 21, 2021 | Poëzie
Rode laarzen in het natte gras,stampend van plezier. Avontuur en waterkant.Het gras dat zienderogen groeit. Blonde krullen in het groene grasRode laarzen in de zonVerwonderd en verbaasd.Vallen de vogels door de lucht. Rode laarzen langs de waterkantBlote voeten in het...
