door Mariola Dirkzwager | dec 4, 2022 | Poëzie
Als ik het altaar ontruimbesluit dat herinneren geen leven is, je zelfs uit mijn geheugen wis.Hoe zou dat dan voor jou zijn? Als ik niet zou blijven wachtentot mijn leven weer begintberusten niet laat voelen als vergeten maar als mezelf vergeven.Hoe zou dat dan voor...
door Mariola Dirkzwager | nov 20, 2022 | Poëzie
Sterker dan het verlies zijn de verhalen die we samen maaktendansend in het heden, zonder het besef van tijd, handen in handen gevouwen, de zon op ons gezicht. Sterker dan de verhalen zijn de gedachten aan wat we samen waren, de lijnen van jouw leven ook in ons...
door Mariola Dirkzwager | nov 20, 2022 | Poëzie
We planten bomen zonder wortels om maar niet te hoeven aarden. Voeden hoop met kleine druppels water langs de vage voegen van de tijd. In het land waar we ooit veilig waren. Een stem maant tot rust. Ik denk de dagen achteruit om te bepalen waar ik ben. Rituelen...
door Mariola Dirkzwager | okt 24, 2022 | Poëzie
Ik sta opde stappen die ik zetvan alles naar bijna niets Ik sta op en ga liggenhet hout nog warmde laatste keer mijn schouders trekkenzich op aan mijn gedachtenkleiner dan ik was zo zou ik ooitgevonden willen worden,behoedzaamvallend in het bos een plek waar...
door Mariola Dirkzwager | aug 16, 2022 | Poëzie
Vandaag ben ik een landschap. Verstild, verstomd. Ik waai het stof langs de zolen van de schoenen die mijn grond betreden. Blaas een verloren blad voorzichtig langs de grond. Een korrel zand danst in slow motion voor me uit. Surrealistisch in beweging gaat alles net...