Van staal is mijn skelet
mijn huid van zuiver glas
van alle beelden die ik was
alleen nog de contouren.
Ik ben de stad.
Asfalt bindt mijn dromen samen
het pad dat ik moet gaan
verbonden met het leven
van velen die gaan en weer komen.
Zij bouwen, zij breken, zij ademen mij
continu in beweging, bewegen ze mij
tot het vangen van wind, van zonlicht en water
tot het smeden van bruggen tussen
mens en innovatie.
Ik ben de stad.
In de schaduw van mijn torens
breken bloemen door beton
vullen terrassen zich met talen
komen culturen samen
bouw ik daken vol onderdak.
Ik wandel door mijn straten
een toekomst zonder einde
vanuit een wisselend perspectief
dat blauwdruk over blauwdruk steeds
mijn waarheid is.
Wat laat ik achter, wie neem ik mee.
Vernieuwing en identiteit.
Wie verbindt zich aan mij?