Vandaag ben ik een landschap. Verstild, verstomd.
Ik waai het stof langs de zolen van de schoenen die mijn grond betreden. Blaas een verloren blad voorzichtig langs de grond.
Een korrel zand danst in slow motion voor me uit. Surrealistisch in beweging gaat alles net niet vooruit. Ik adem in, en langzaam uit. Mijn lucht die zindert van belofte. Alsof er iets, of niets gebeuren gaat.
Duizend hoeven rennend door het zachte dorre gras schudden mijn zandgrond langzaam los. Zwart krijgt kleur. Wit verblindt, verrast. De windmolens draaien, de bomen waaien en de zon schijnt op volle kracht. Donkere wolken pak ik langzaam samen. Dynamiek in vol contrast.
Ik vul mij met het water dat de wolken laten gaan. Verander trage modderstromen in kolkend, bruisend water. Ik adem in, en langzaam uit. Mijn lucht die zindert van belofte in het grijsblauw van de schemernacht. Een rivier landt in mijn bedding van een vergane dag.
Ik blaas het laatste stof voorzichtig door het water.
Vandaag ben ik een landschap. Verstild, verstomd.