Ik vergat te zwijgen toen dat kon, in de maalstroom van meningen, hoog op de barricade.
Ik vergat de wereld, de delen, de steden, de straten, het tuinpad, mijn thuis.
Ik vergat te kiezen wat ik onderweg verloor, een afscheid zonder woorden.
De urgentie om te spreken, de zichtbaarheid van het heden, veel groter dan toekomst of verleden van de woorden die ik vond.
Nu sluit de kring steeds kleiner, de lege stoelen verlaten langs de muur.
Ik vergat te spreken toen dat mocht, over de paden, de straten, de steden, de delen, de wereld, mijn thuis. Helend, niet brekend, in de schaduwranden van de strijd.
Ik vergat te zwijgen toen dat kon, tot de wereld was verstomd, tot in de luwte van de barricade het luisteren werd gehoord.