Als de bus van Jubels het terrein van Het Zendstation oprijdt ontmoet ik de chauffeur vol verwachting bij de deur. We delen ervaringen, niet over het printen van bundels maar over de omgeving en de wandeling die afgelopen weekend heeft plaatsgehad. De uitnodiging voor koffie slaat hij vriendelijk af. Dan volgt de overdracht. Een doos met dertig bundels Rafelranden die helemaal klaar zijn.
Niet veel later bewonder ik in rust van mijn kantoor het resultaat. De buitenkant is prachtig. Wat erin zit weet ik, maar om het te zien moet ik de randen van het omslag scheuren. En dat is precies de reden dat we de planning van half september, zoals gemeld in mijn vorige blog, niet haalden.
De binder bond wel, maar plakte niet. Dat lag, voor de goede orde, niet aan de binder maar aan het papier. En even leek de bijzondere vormgeving van de bundel te stranden. Ik gaf, ongeduldig als ik ben, al op en stelde een rigoureuze snij actie voor. Gelukkig suste Jubels mijn gemoed en zette onvermoeibaar door.
En dus zit ik met dertig bundels in een leeg kantoor te vieren dat ze klaar zijn. Ik kan niet stoppen met kijken en voelen. Om de bundel te lezen moet ik drie kanten van het omslag scheuren. De rafelranden die daardoor ontstaan sluiten prachtig aan bij de titel. Het niet kunnen openen van de bundel voordat je hem koopt bij de verwarring van het niet weten bij dementie.
Heel eerlijk? Ik heb het nog niet aangedurfd om de perfectie te laten gaan en de omslag te scheuren. Veel verder dan kijken en genieten van het moment ben ik nog niet. Ook voor deze stap neem ik de tijd.
De dertig bundels vinden komende periode hun weg naar mensen in mijn directe omgeving die om verschillende redenen voorrang verdienen. De rest moet nog heel even wachten tot de hele oplage klaar is. Voor die mensen heb ik vast twee gedichten op de website gezet.
Veel leesplezier!
