Als ik door de gordijnen kier vallen mij twee dingen op. De donkere lucht zonder een spoor van naderend zonlicht en de man die tegen die achtergrond langs de vijver rent. Hij rent op een manier die past bij een beginnende hardloper die voor het eerst het gevoel van zijn schoenen op het asfalt test. Net niet wandelend, maar ook zeker niet lopend op een tempo dat als hard omschreven zou kunnen worden. Alsof hij in zijn eerste-poging-tot niet teveel op wil vallen. Dat hij dat wel doet komt door zijn outfit. Zijn bruine nette schoenen, een dito broek, lange jas en zijn haar in een duidelijke scheiding. Hij ziet er eerder uit als iemand die in alle vroegte als goed geaarde huisvader brood voor zijn gezin haalt, dan iemand die onderweg is naar een sportprestatie die hem de rest van de zondag zonder schuldgevoel de bank gunt. Waarom hij dan rent? Ik kan er van alles bij bedenken, maar weten doe ik het niet. Laat staan begrijpen. Het tempo zorgt in ieder geval niet voor een actie die ergens het verschil gaat maken. Alleen voor hemzelf. En misschien is dat meer dan voldoende op deze bewolkte zondagochtend in zomaar een vakantiepark.